ESCULUS

ESCULUS

Graece αἰγίλωψ, non πλατύφυλλος, ut nonnulli volunt, arbor Iovi olim sacra. Virg. Georg. l. 2. v. 14.

Pars autem posito surgunt de semine, ut altae

Castaneae, nemorumque Iovi quae maxima frondet

Esculus ----

A proceritate, firmitate, et diuturnitate commendatur ibid. v. 291.

Esculus inprimis, quae quantum vertice ad auras

Aethereas, tantum radice in Tartara tendit.

Ergo non hiemes illam, non flabra, neque imbres

Convellunt; immota manet, multosque per annos

Multa virûum volvens durando saecula vincit.

Glande suâ, non minus ac quercus ceterae species, primos homines pavit, nondum inventis frugibus, unde ab esca nomen accepit, iuxta nonnullos, sicut fagus, a Gr. φάγω. Vide infra in voce Fagus. Plin. l. 16. c. 4. Samnitium bello civica (corona) iligna primo fuit; postea magis placuit ex esculo Iovi sacra. Variatumque, et cum quercu est, ac data ubique, quae fuerat, custodito tantum honore glandis. Tantiilla apud Vett. habita est. Sed et coronam Pythicam fuisse primitus ex esculo nexam, nondum repertâ lauru, docet Ovid. Met. l. 1. v. 448.

Hic iuvenum quicumque manu, pedibusve, rotave

Vicerat, Esculeae capiebat frondis honorem,

Nondum laurus erat ----

Vide Car. Paschal. Coron. l. 6. c. 25. et l. 7. c. XI. plura vero de hac arbore, apud Plin. l. 12. c. 1. l. 16. c. 4. et 6. l. 17. c. 20. etc.